Japonya Depremi Esinlenmeli Umut Serpme Amaçlı Genki Sudo İçerikli Slow Motion Dans Videosunu Sevdiğimi Bilin Yeter!

99 depremi esnasında İstanbul’daydım. Bir gün sonra taksim’e gidip abd vizesi almaya çalışacaktım. Evren insan ismi ile bilinen ama gerçekte insanlığından şüphe edilen bir candostumun, nam’ı diğer vitesadamın öğrenci evinde kalmaktaydım. Gece 3 gibi sallanma başladı, ben evin en arkasındaki odada yatağa yatmış kitap okuyordum. 2-3 saniye gülümsediğimi hatırlıyorum “thehehe deprem oluyo teheheeh” diye. Çünkü laçkaydık biz. Bi sürü kez depreme tanık olmuş ama hiç gerçekten hasar veren bir depreme tanık olmayan şımarık bir piç gibi eğlendim. Eğlencem 3-4 saniye sonra “lan?” sorusuna, bi 2-3 saniye sonra da “yok artık!” ünlemine dönüştü. Yataktan fırladım. Kapıyı açtığımda hemen yan odadan ev arkadaşı Alper’in odasından panikle fırladığını gördüm ve koridorda koşmaya başladık. Yerkubbe brutal vokal yapıyordu biz koşarken “UĞĞĞ” diye derinden geliyordu ses ve kapının önüne geldiğimde 3 gündür evinde misafir olmama rağmen Might and Magic 7 oyunu yüzünden hayattan kopmuş ve yüzüme bakmamış evren ile karşı karşıya geldim. Gözlerimiz buluştuğunda benimkiler “hadi sittir olup çıkalım dışarı” diye bakıyordu, evreninkiler ise “çoraplarım nerede” falan gibi bir bakış içerisindeydiler. Bu esnada ev arkadaşı tolga’nın da bize katılması ile sokak kapısından çıkıp, merdivenleri last ninja 2 gibi indik. Sokakta bi 30-40 saniye geçirdikten sonra artık etraf kalabalıktı. Herkes evlerinden çıkmış uykulu gözlerle etrafına bakarken, evren apartmandan çıktı, kulağındaki 23 küpe ayışığında parlarken “çorapları buldum lan” dedi.

Bir gün sonra taksime gitmek için sokağa çıktığımda yollarda trafik vardı. Çok fazla trafik. Ve bütün arabalar ambulanstı.